Hatırlar mısın...

Sana yazmazsam,büyüyecek acı içimde.Canımı yakacak.Önüne geleni silip süpüren bu girdap seni yuttuğu gibi, beni de yok edecek.Varlığınla neşelenmek değil tam olarak beklediğim,yanında götürdüğün saf yaşama sevincimi geri isteyiş hali daha çok.İlişkimizin yozlaşmamış zamanlarına duyduğum özlem belki de.Hatırlamazsın!Ama ben hiç unutmuyorum.İşte bu yüzden yazmalıyım.Tanıklar çoğalmalı.Ve eğer unutursam bir gün,birileri dürtüp hatırlatmalı bana seni.
Senden ne zaman umudumu kestim?
Rüzgara karşı kürekleri kırıp attığında fırtınanın içine, yelkensiz yönsüz yol alırken, ben kıyıda öylece kalakaldım ardında.Biliyordum geri dönmeyeceğini.İşte o gün kaybettik birbirimizi.
Çok şey borçluyum sana.Bonkörce öğrettin bildiklerini.Güçlü numarası yapmayı.Pes etmemeyi.Yalanı.Üç kağıdı.Kuru gürültünün de düşmanı geri püskürttüğünü.Kimsenin ama kimsenin,göründüğü gibi olmadığını.İnsanın kendisi için yaşamak yerine ,diğerlerinin alkışlarını duyma çılgınlığıyla nefes aldığını,senden öğrendim.Seni izledim.İzledim.Yalnızdın.Yalnızdık!
Canlı,yaşam dolu cümlelerin yaydığı neşeden artakalan hüzündük ikimiz.Dört kişi kıldı namazını.Bildiklerime ve gözlerime aykırı.Kalabalık olması gerekirdi cenaze alayının.Oysa sen hiç insan biriktirememişsin!Yalnızdık.Yapayalnız.Birbirine değmeyen gözlerimiz vardı.Bakışlarını kaçıran dört kişi ve ben.Anlatacak bir şeyler bulamamaktan ya da son noktayı koymuş olmandan.Ne bileyim?
Koşarak geldim yaşadığım şehirden tabutuna bakmak için.Baktım da.Bir başına.Yapayalnız.Kınamak istedim.Ama yapamadım.Camii önünde,cenaze arabasında.Yeşil örtü altında.Sen vardın.Ağlamak için kendimi zorladım.Ağladım da.Yokluğuna duyduğum öfkeyle değil yanlış anlama,beş kişilik cenaze törenine duyduğum kızgınlıkla ağladım.Bir sokak köpeği gibi toprağın altını boylayışına!İşte bu duyguydu gözlerin birbirinden kaçmasının gerekçesi.
Bak, yine artistlik yapıyorsun!Perde kapandı.Unutulmaz bir sona imza attın.Sen yalnız seyirci yalnız.
Cuş u huruş içinde duasını eda etti imam.Böylesi görevini yerine getiren adam zor bulunduğundan,cebine elli kağıt sıkıştırmak istedim.Hareketimi ayıplaması utanmama neden oldu.Son yolculuğunda,işini layıkıyla yapan birine rastlamak ne garip değil mi?Yazdıklarımın içinden acıklı kelimeleri çıkarıp atayım istiyorum.Olmuyor.Resmin belirince gözlerimin önünde kül, kor ateşe dönüşüyor.Sokakta hiç bir şeysiz ve bir hiçken öldün.Yalnızdın.Kimsesiz.Hastalığının adını bile tam olarak öğrenemedim.
Ensemden bir kadın fısıldadı mezarlığın kurak ikliminde,'temizlik' dedi.Yok oluşun kirlerinden arındırmış olmalı dünyayı.Duyuyor musun?
sevgiyle....