Düşünmeye bile kıyamadığım hayallerimi beklentilerimle zehirledim.
Adı üstünde hayaldi onlar. Hiç aklıma gelip çöreklenmemiş gibi yapabiliyorum pekala. Hiç, gelmemiş gibi. Öfke nefret aşk değil ki, haykırayım, kusayım!
Yok sayabilir, bir köşede yıllarca mışıl mışıl uyutabilirim.
En kolay gömdüğüm şey, hayallerim oluyor her defasında. Çok acıklı !
Oysa, hayallerimi görünür kılan kelimeleri çağırmak, onları görünür kılmak için bir elektrik düğmesinin üzerine basmaktan başka bir şey değil. Bu gerçeği 5 yaşından beri biliyorum ne çare!
Büyük bir soğuk hava deposunda sakladığım '' yaratıcı düşüncelerim ve insanlığa yol gösterecek dünya görüşüm'' var oysa. Günü geldiğinde çıkarıp kullanacağım hepsini. Duyacak insanlık.
Varlar. Varım anlayacağın. Çünkü hayallerim sınırlarımın ötesidir. Aşmayı başardığım gün, hepsi sahici olacak.
Belki hayal kurmayı bilmeyen insanlarla kuşatılmışız. Büyük bir olasılık bu. Belki de aşırı realite alıcılar ve algılarımızın ayarını bozmuş. Bak bu da olasılık. Sonra şu da olabilir; hayallerimizden utanıyoruz. Olasılıklar içinde. En son aklıma gelen olasılıksa, hayal kurmak istemediğimiz yönünde.
En büyük hayalin nedir şu hayatta diye sormuştum bir keresinde. Kadın, çocuklarımın mutluluğu demişti. Yıkılmıştım ama çaktırmamıştım. Hayallerimizi yarıştırmak istemiştim oysa. Bir insan düşün ki, kendi adına rüya görmüyor. Varolmamış . O yok. O bir hiç.
Hayal etmeye cesareti olmayan insan, bana göre, ölü insan.
Çantanı sırtlayıp dünyayı gezmek istemez misin örneğin? Şarkı söylemek, dans etmek, sahilde bir kafe işletmek, beste yapmak, kitap yazmak, ülke yönetmek, trafiğe kapalı bir alanda hız yapmak, drift atmak, zirveden kayarak inmek...devam ediyorum; işe yarar bireyin eğitimi için uğraş verdiğini hayal et, yoksulluğun giderilmesine olan katkını hayal et, demokrasi için neler yapabileceğini hayal et, uçan araba ürettiğini, cinsiyetçi topluma kadınları anlatacak mecralar yarattığını hayal et. Hey yavrum hey! Nerdee?
Öylesine günü geçiştirmeye odaklanmış ki hayatlar, hayalleri boğmuş. Gelecek kaygısı denen aptal takıntının türbülansındayız.
Eğer biri sana hayallerini anlatmak isterse ilgilen! Dudağının ucuyla gülme, dinle! Onları gömmesine izin verme! Çünkü önemsemediğin o hayaller bir gün kahramanın olabilir.
Bir insanın sevdiğine kavuşması bana göre hayal değil. Evlenip, yuva kurması da. Çoluk çocuğa karışması, çalışıp para kazanacak bir işinin olması da...Tüm bunlar en temel insani unsurlar. Zaten yaşamın devamlılığı için insanoğlu bu refleksleri 5000 bin yıldır başarıyla yerine getiriyor. Senin kurduğun bu sıradan ''hayallere'' ihtiyacı yok anlayacağın.
Mutluluğumun tek reçetesi olan hayallerime , her sabah yeniden günaydın diyorum.
Biliyorum ki, ''her şeye rağmen'' onları sahici yapacağımı biliyorlar ve beni sınırda sessizce bekliyorlar.
Sevgiyle kal
Adı üstünde hayaldi onlar. Hiç aklıma gelip çöreklenmemiş gibi yapabiliyorum pekala. Hiç, gelmemiş gibi. Öfke nefret aşk değil ki, haykırayım, kusayım!
Yok sayabilir, bir köşede yıllarca mışıl mışıl uyutabilirim.
En kolay gömdüğüm şey, hayallerim oluyor her defasında. Çok acıklı !
Oysa, hayallerimi görünür kılan kelimeleri çağırmak, onları görünür kılmak için bir elektrik düğmesinin üzerine basmaktan başka bir şey değil. Bu gerçeği 5 yaşından beri biliyorum ne çare!
Büyük bir soğuk hava deposunda sakladığım '' yaratıcı düşüncelerim ve insanlığa yol gösterecek dünya görüşüm'' var oysa. Günü geldiğinde çıkarıp kullanacağım hepsini. Duyacak insanlık.
Varlar. Varım anlayacağın. Çünkü hayallerim sınırlarımın ötesidir. Aşmayı başardığım gün, hepsi sahici olacak.
Belki hayal kurmayı bilmeyen insanlarla kuşatılmışız. Büyük bir olasılık bu. Belki de aşırı realite alıcılar ve algılarımızın ayarını bozmuş. Bak bu da olasılık. Sonra şu da olabilir; hayallerimizden utanıyoruz. Olasılıklar içinde. En son aklıma gelen olasılıksa, hayal kurmak istemediğimiz yönünde.
En büyük hayalin nedir şu hayatta diye sormuştum bir keresinde. Kadın, çocuklarımın mutluluğu demişti. Yıkılmıştım ama çaktırmamıştım. Hayallerimizi yarıştırmak istemiştim oysa. Bir insan düşün ki, kendi adına rüya görmüyor. Varolmamış . O yok. O bir hiç.
Hayal etmeye cesareti olmayan insan, bana göre, ölü insan.
Çantanı sırtlayıp dünyayı gezmek istemez misin örneğin? Şarkı söylemek, dans etmek, sahilde bir kafe işletmek, beste yapmak, kitap yazmak, ülke yönetmek, trafiğe kapalı bir alanda hız yapmak, drift atmak, zirveden kayarak inmek...devam ediyorum; işe yarar bireyin eğitimi için uğraş verdiğini hayal et, yoksulluğun giderilmesine olan katkını hayal et, demokrasi için neler yapabileceğini hayal et, uçan araba ürettiğini, cinsiyetçi topluma kadınları anlatacak mecralar yarattığını hayal et. Hey yavrum hey! Nerdee?
Öylesine günü geçiştirmeye odaklanmış ki hayatlar, hayalleri boğmuş. Gelecek kaygısı denen aptal takıntının türbülansındayız.
Eğer biri sana hayallerini anlatmak isterse ilgilen! Dudağının ucuyla gülme, dinle! Onları gömmesine izin verme! Çünkü önemsemediğin o hayaller bir gün kahramanın olabilir.
Bir insanın sevdiğine kavuşması bana göre hayal değil. Evlenip, yuva kurması da. Çoluk çocuğa karışması, çalışıp para kazanacak bir işinin olması da...Tüm bunlar en temel insani unsurlar. Zaten yaşamın devamlılığı için insanoğlu bu refleksleri 5000 bin yıldır başarıyla yerine getiriyor. Senin kurduğun bu sıradan ''hayallere'' ihtiyacı yok anlayacağın.
Mutluluğumun tek reçetesi olan hayallerime , her sabah yeniden günaydın diyorum.
Biliyorum ki, ''her şeye rağmen'' onları sahici yapacağımı biliyorlar ve beni sınırda sessizce bekliyorlar.
Sevgiyle kal
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder